De roep van Kreta en het Paleis van Knossos

Er zijn momenten waarop de ziel zacht maar onmiskenbaar roept. Zo voelde mijn reis naar Kreta: geen beslissing die ik bedacht of gepland had, maar een beweging die van binnenuit ontstond. Alsof een oud geheugen mij wenkte. Kreta riep mij terug, niet alleen als land met zijn zeeën, bergen en dorpen, maar als een poort naar iets dat dieper in mijn wezen ligt.

Voordat ik vertrok, stemde ik mij af op mijn HogereZelf, mijn Ziel en mijn Overziel. In hun bedding werd het duidelijk dat deze reis niet zomaar een vakantie zou worden, maar een herinneringsreis. In de dagen voor vertrek richtte ik mijn aandacht op dit oer-oude weten, wat opgeslagen lag in mijn cellen. Door meditatie en verbinding met mijn HogereZelf werden oude kennis, wijsheiden, en geloften doorgegeven. Zo werd ik al langzaam “klaar” gestoomd voordat ik werkelijk de fysiek plekken kon gaan bezoeken.

De eerste dag – Het Paleis van Knossos

Het Paleis van Knossos. Voor velen een archeologische bezienswaardigheid, voor mij een poort naar een oud weten. De plek trok als een magneet, ik werd gestuwd door mijn ziel.

Bij aankomst bij het Paleis, werd ik overweldigd door de mensen massa, een enorm parkeerplaats vol met auto’s, grote bussen met mega veel toeristen. Even schoot er door mij heen: wil ik hier wel heen? Maar gelijktijdig voelde ik de aanwezigheid van mijn LichtTeam die mij beschermde en mijn veld helder hielden. Ineens waren de mensen in de lange rij voor de ingang van het Paleis niet meer van invloed. Samen met Judith zat ik in onze eigen bubbel, waardoor ervaren vanuit de hogere frequentie en zielsniveau gemakkelijk werd.

Bij de ingang werden we aangesproken door een Nederlandstalige gids, die op zijn beurt natuurlijk zijn diensten wilde verkopen aan ons. Wij wezen zijn aanbod vriendelijk af. Maar de man was zichtbaar geïrriteerd door de afwijzing en antwoorde kortaf met; ok dan zie je alleen een bult met stenen. O, man je moest eens weten wat ik allemaal zie, dacht ik lachend, en klikte nog even vriendelijk naar de beste meneer.

Toen ik de stenen poorten betrad en de verweerde muren zag, voelde ik hoe mijn lichaam reageerde nog vóór mijn gedachten konden volgen. Er ging een trilling door mijn borst, alsof een sleutel omgedraaid werd in een slot dat al lang gesloten had gelegen. [nu bij het schijven van deze ervaring voel ik het opnieuw]  Mijn ziel herkende dit terrein als een plek van zuivere kracht én mysterie, maar ook van een beschaving die in verbinding met de Bron leefde. Ik ontving beelden van het leven toen, en voelde mijzelf – mijn energieveld van toen zo puur, zo krachtig, heldere-liefdes-krachtig dat ik (in het nu) overweldigd werd met emotie. Was ik dit echt? Zo veel liefdes kracht, zoveel puurheid had ik nog niet eerder gevoeld. De puurheid was om dat ik destijds vrij van ego was, en dit was zo onvoorstelbaar mooi, het maakte mij in dat moment van het nu  zo nederig en emotioneel. Als deze reis bedoelt is om mijzelf te herinneren aan mijn eigen Sohpia lichtlijn, dan is dit zeker gelukt. Ik wens dat ik mij dit in turbulente tijden kan blijven herinneren. Wat als ik in deze energie-kracht kan blijven, dan blijf ik dicht bij de bron.

De toeristen stroom, stopten allemaal bij een bekende plek van de foto’s om zichzelf te fotograferen met op de achtergrond het schilderij van de waterdragers. Maar ik werd als een magneet getrokken naar een kale muur en terwijl mijn voeten mij als vanzelf er naar toe leidde werd mijn hart overweldigd met emotie. O, wat gebeurt er nu? Ik wil eigenlijk keihard huilen, brullen vanuit mijn tenen. Maar ik verman mijzelf, ondanks de bubbel waar mijn LichtTeam mij in draagt, ben ik mij bewust van de mensen om mij heen, dus ik plaats mijzelf op een muurtje en laat de tranen zachtjes stromen. Mijn hart verlangd naar de tijd van toen. In verbinding met het Godsbewustzijn, in verbinding met mijn Lichtzusters, het voelt als heimwee. Ik geef mijzelf de tijd om langzaam terug te keren naar het hier en nu. Lieve Judith is er om mij terug te halen naar deze tijd, water, zakdoek en een fysiek arm om mij heen helpen daarbij.

“We lopen van krachtplek naar krachtplek. Mijn LichtTeam liet mij stilstaan bij een van de doorgangen. Ze fluisterden dat deze plek ooit dienst deed als ontmoetingsplaats tussen mens en goddelijk bewustzijn. Dat de lijnen die hier kruisten, nog altijd actief zijn – voor wie er gevoelig voor is. Terwijl ik daar stond, voelde ik de kracht van de aarde onder mij en de herinnering van tempelwanden die ooit gevuld waren met zang, dans en rituelen van verbinding”.

De activatie

Terwijl ik verder het paleis in liep, voelde ik hoe mijn systeem zich begon af te stemmen. Alsof er in de onzichtbare lagen een veld openging waarin oude kennis wachtte. Mijn LichtTeam wees mij een plek aan waar ik stil mocht staan, mijn ogen sloot en mijn adem liet zakken.

Daar, in dat moment, vond er een energetische activatie plaats. Niet door inspanning, maar door herinnering. Alsof de lijnen van de aarde en de lijnen van mijn ziel elkaar opnieuw raakten en in elkaar versmelten. Het was geen ervaring die ik in detail kan of mag delen, omdat de sleutel persoonlijk is en afgestemd op mijn goddelijkepad, een herinnering die mijn zielsmissie verder zal doen ontvouwen. “Ik mocht ervaren dat mijn ziel de zachte, vrouwelijke kracht van waarheid draagt, die ik hier op aarde mag belichamen en verankeren.”

De plek zelf zindert nog altijd van leven. De aarde zelf draadt daar een draaipunt waarboven en waaronder stromingen elkaar kruisen. Wie zich met een open hart afstemt, iets kan voelen wat voorbij woorden gaat: een zachte kracht die zowel oprijst uit de aarde als neerdaalt uit de hemel.

Dat ik deze reis met vriendin Judith maakte was geen toeval. Zij droeg in haar hart een sluier die verzacht mocht worden. Met mijn aanwezig in dit veld, kon haar hart een draad loslaten die al eeuwen om haar heen gespannen was. Dit is geen afsluiting, maar een begin voor haar. Door samen aanwezig te zijn in dit veld, kon ook in haar hart iets verzachten en mocht er een oude draad loskomen.

Het Paleis van Knossos is niet alleen een archeologisch monument, maar een spiegel. Een herinnering dat ik hier op aarde ben om de Sophia-stroom opnieuw te belichamen, midden in een wereld die soms vergeet wat waarheid werkelijk is.

Terwijl de zon hoger klom en wij een plek in de schaduw zochten om ons appeltje te eten, en heel even alle emotionele en energetische ervaringen lieten inzinken, wist ik dat mijn reis begonnen was. Niet als een reeks dagen met bezienswaardigheden hier op Kreta, maar als een pad van her-innering. Mijn ZielsMissie is gestart. Met een kriebel van opwinding (ook wel een beetje spannend) en gelukzaligheid liepen we terug naar de uitgang.

Ik moest nog even denken aan de tourgids bij de ingang. O, Man, wat een gemis als je deze plek alleen als een bult stenen beschouwt. Deze ervaring die Judith en ik hebben mogen ervaren zou ik zo graag met hem hebben gedeeld.

Dag 2 – De rotsen en grotten van Matala

Na de intensiteit van Knossos en de diepe activaties van de dag ervoor, voelden wij de behoefte om het lichaam en hart te laten landen. We streken neer op het strand, lieten ons bedienen en genoten van de wilde zee. De golven waren soms wel tweeënhalve meter hoog. Het kind in mij sprong van vreugde; ik wilde spelen met de elementen, mij laten dragen en uitdagen door het water. In verbinding met de zee riep ik Neptunus aan om de golven nog meer kracht te geven. Wat volgde was een ervaring van pure levensvreugde. Dit zijn de momenten waarop ik diep voel hoe dankbaar ik ben voor het leven.

De volgende ochtend stonden we opnieuw vroeg op, de zon nog in ons lijf van de dag ervoor. Na een licht ontbijt vertrokken we naar de zuidkust, naar Matala, om de beroemde grotten te bezoeken. Al bij het plannen van deze reis hadden de foto’s mij geraakt en voelde ik de jubel in mijn lichaam. Ik was nieuwsgierig wat de plek mij zou laten ervaren.

De hitte was intens die dag; het zand brandde onder onze voeten. Toch besloten we ons niet te laten afleiden en gingen direct naar de grotten. Terwijl we dichterbij kwamen, voelde ik de oerkracht van Moeder Aarde. Het was een energie van verbinding, liefde en veiligheid. Ik vroeg mij af: is dit de kracht van de rots zelf, of het veld van de gemeenschap die hier ooit woonde?

Bij binnenkomst werd ik direct naar een specifieke grot getrokken, waar twee inkepingen in de wand leken op banken of bedden. Ik nodigde Judith uit om naast mij plaats te nemen – dit voelde als de perfecte plek voor een meditatie. Zodra ik mijn ogen sloot, maakte ik gemakkelijk contact met het veld. De energie was niet zwaar of plechtig, maar juist vrolijk, zacht en vol lichtheid. Mijn hart opende zich, en ik voelde de Sophia-stroom opnieuw door mij heen gaan.

De plek werkte helend. Het veld herinnerde mij eraan dat waarheid niet alleen groot en indrukwekkend hoeft te zijn, maar ook eenvoudig en speels kan leven in ons hart. We brachten er ongeveer drie kwartier door, elk in onze eigen beleving. Ik voelde de heling en verzachting in mezelf en zag ook hoe Judiths hart subtiel werd aangeraakt. Weer een laagje mocht loskomen, weer een stap dichter naar onze ware essentie.

Na de meditatie wandelden we nog even rond. Judith klom omhoog naar een hogere grot voor het uitzicht, ik nam foto’s en bedankte de rots en haar veld voor de ontvangst. De hitte maakte het onmogelijk hier langer te blijven, en we besloten verder te trekken.

We zochten water en verkoeling, maar vonden in eerste instantie enkel drukke stranden. Uiteindelijk bracht de leiding van onze teams ons naar een verlaten plek in de bergen: een klein meertje, beschut door bomen. De koelte, de rust en de schoonheid van de karpers en schildpadden die daar zwommen, voelden als een geschenk. Hier konden we eindelijk landen, bijkomen en genieten van eenvoudig, met liefde bereid eten.

De activatie van Matala
In de rotsen en grotten van Matala lag de boodschap van eenvoud. De herinnering dat het heilige niet alleen gevonden wordt in paleizen of grote rituelen, maar juist ook in de speelsheid van water, in de gemeenschap van mensen die eenvoudig samenleven, en in de stilte van een grot.

Mijn HogereZelf fluisterde:
“Waarheid hoeft niet groots te zijn om krachtig te zijn. Zij leeft ook in eenvoud, in lachen, in spelen, in stilte. Hier, in Matala, mocht je her-inneren dat Sophia niet alleen straalt in ceremonie, maar ook in de kleine, zachte momenten.”

En zo werd deze dag een even groot geschenk als Knossos – niet door intensiteit, maar door eenvoud.

Dag 3 – Spinalonga

We vertrokken weer vroeg, of tenminste, dat was het plan. Maar de vakantiemodus had ons inmiddels gegrepen, waardoor de ochtend rustiger en trager verliep. Judith had uitgezocht vanwaar de boten naar Spinalonga vertrokken en we kozen voor een haven waar de overtocht slechts twintig minuten zou duren. Voor we aan boord gingen, liepen we nog even over de lokale markt, kochten fruit voor onderweg en slenterden door de winkeltjes.

De boottocht zelf was een geschenk. Ik hou van varen; het brengt me terug naar de gelukkigste momenten van mijn jeugd. Het klotsen van het water, de wind door mijn haren, de geur van de zee – dan voel ik mij op mijn gelukkigst.

Eenmaal op het eiland wachtte ons een heel andere ervaring dan de dagen ervoor. Al bij aankomst voelde ik een duw, een innerlijke sturing omhoog. Daar, op een open plek tussen de muren, mocht ik mijn veldwerk doen. Ik ging met mijn rug tegen de muur staan en de energie begon intens te stromen. Misselijkheid overviel me. Het was alsof mijn lichaam aangaf: dit is de juiste plek, maar de zon en de hitte zijn te veel. Ik verplaatste mij naast Judith, die in een opening van de muur zat, waar de wind vrij spel had en een beetje schaduw bood.

Later vonden we een eenzame boom en gingen daar op de rotsblokken zitten. We maakten opnieuw verbinding met Moeder Aarde en met de kristallijnen onder het eiland – de heilige verbindingen die verschillende krachtplekken op aarde met elkaar verbinden. Wat ik daar waarnam, was een zuiverheid die nauwelijks in woorden te vatten is. En tegelijk voelde ik hoe ook in mijzelf opnieuw een herinnering en activatie werd geopend, als een draad die weer verder geweven mag worden in mijn zielsmissie.

De spiegel van de dag
Spinalonga was minder een energetisch hoogtepunt, en juist meer een spiegel. De dag leerde mij over overgave: dat wanneer je je durft laten dragen door de omstandigheden, de wind en de stroom, je komt waar je moet zijn – ook al is dat niet wat je gepland had.

Want die dag misten we letterlijk en figuurlijk de boot. En toen we eindelijk aan boord stapten, bleek het de “verkeerde” boot te zijn. Eerst was er de schok, maar al snel de glimlach. Zoals mijn opa altijd zei: maak van elke nood een deugd.

En dat gebeurde. We kwamen terecht in een dorp dat niet op onze planning stond. Daar ontdekten we een winkel genaamd Noa, een plek waar liefde tastbaar was. De vrouw die dit winkeltje had opgebouwd, had duidelijk haar droom gerealiseerd. Nooit eerder voelde ik zoveel aandacht, zorg en warmte in een winkel. Dit ging niet om snel verkopen, maar om een hart dat zich uitdrukte in een droom. Judith en ik keken elkaar later aan en wisten meteen: we moesten terug. Nog geen twee minuten later stonden we weer binnen, lachend, onszelf trakterend op linnen kleding en kralen. Vrouwelijkheid mocht zichtbaar gedragen worden. Ik bedankte en omarmde de vrouw vanuit mijn hart, in de wens dat zij haar droom nog lang en gelukkig mag blijven leven.

De dag eindigde met een Grieks diner, waarna we langs de kustlijn naar de auto wandelden. De zon zakte, het licht werd zachter, en toen we een vrouw uit de zee zagen stappen, zei Judith: “Zullen wij ook gaan zwemmen?” Natuurlijk! Langs de kant van de weg, op een klein strandje, trokken we snel onze zwemkleding aan en doken de zee in. Het voelde als een onverwacht geschenk, een spontane afsluiting van een dag vol wendingen, spiegels en liefdevolle ontmoetingen.

Energetische spiegel
Spinalonga liet mij ervaren dat activatie niet altijd plaatsvindt in grote ceremonies of indrukwekkende krachtplekken, maar juist in het alledaagse. In de gemiste boten, in de vergissingen die blijken te leiden naar ontmoetingen van liefde, in de lach om de absurditeit van het moment, en in de spontaniteit van een duik in zee.

Mijn HogereZelf fluisterde:
“Vertrouw de stroom, zelfs als hij anders loopt dan je verwacht. Het is niet de route die heilig is, maar jouw overgave. In jouw lach, in jouw speelse stap terug naar het winkeltje van liefde, in de duik in de zee aan het einde van de dag – dáár beweegt Sophia. Dáár belichaam jij waarheid, omdat je leeft in verbinding met wat zich aandient.”

En zo werd Spinalonga niet een plaats van grootse energie, maar een leraar. Een herinnering dat de weg van de ziel niet altijd geplaveid is met rituelen, maar evenzeer met eenvoud, vergissingen en onverwachte geschenken.

Ontmoetingen

Naast de krachtplekken en de activaties waren het juist de kleine ontmoetingen die mijn hart diep raakten. Kreta gaf zich niet alleen aan mij in tempels, grotten en zeeën, maar ook in de ogen van een mens, in de blik van een dier, in de stilte van een steen.

In een klein winkeltje vol sieraden voelde ik een amethistbol mij roepen. Hij lag daar tussen de ringen en de kettingen, een beetje verloren. Toen ik dichterbij kwam, hoorde ik duidelijk zijn stem: “Ik ben niet om aangeraakt te worden. Ik wil voor haar werken.” De steen wilde niet door iedereen vastgepakt worden, en hij wilde daar ook niet zomaar liggen. Hij wilde werken voor de dame van het winkeltje.

Ik reinigde de amethist energetisch, verbond hem terug met zijn essentie en stemde hem af op zijn eigenaresse, zodat kristal en vrouw met elkaar verbonden waren en hij zijn taak als energetisch wezen kon vervullen. Het raakte me diep hoe een kristal zich zo duidelijk kan uitspreken in dienstbaarheid. Het voelde alsof de steen haar ziel ondersteunde in het uitdragen van haar droom.

Toen ik haar de amethist teruggaf, samen met de boodschap die hij mij had gegeven, werd de dame zichtbaar ontroerd. Ze hield de steen stevig tegen haar borst en bedankte mij meerdere keren. Ik voelde dankbaarheid dat ik zulke kleine cadeautjes mag uitdelen.

In hetzelfde stadje volgde een ontmoeting die me nog steeds diep raakt. Daar liep een zwerfhond, duidelijk dorstig door de hitte. Omdat we nog een eind moesten lopen naar de auto, vroeg ik haar om ons te volgen als ze water wilde. Dat deed ze. Eenmaal bij de auto liet ze zich languit op de grond zakken. Ik liet water uit mijn fles in mijn handpalm stromen zodat ze kon drinken.

Ze keek mij aan met ogen die zoveel wijsheid en liefde droegen dat ik stilviel. Tijdens het drinken stopte ze even en keek opnieuw recht in mijn ogen. Haar blik was dankbaarheid, compassie – maar ook meer dan dat. Het was alsof ze zei: “Ik zie jou. Ik herken jou. En ik geef jou mijn liefde terug.”

Die blik ging dwars door mij heen. Zo puur, zo onvoorwaardelijk, dat ik me overweldigd voelde door liefde. Geen woorden, geen ritueel – enkel de spiegel van een hondenhart dat zich zonder terughoudendheid opende.

Kreta liet mij zien dat herinnering en activatie niet alleen liggen in stenen paleizen of heilige grotten, maar juist ook in dit: in de vrouw die haar droom leeft met een steen aan haar zijde, en in de hond die mij liefdevol herinnert aan de eenvoud van verbinding.